Beste lezers,

Door alle drukte en indrukken van de eerste week is het er nog niet van gekomen om iets te plaatsen, maar nu is het dan eindelijk zover. Ons eerste verhaal op de weblog!

Inmiddels verblijven wij al een week in Indonesië. Wat een belevenis om zo ver van huis te zijn met de gedachte dat we hier nog minimaal een half jaar zullen verblijven. In deze eerste week hebben we al veel indrukwekkende en bijzondere dingen meegemaakt.

Deze eerste week was gelijk een soort introductieweek. We hebben kennis gemaakt met een aantal mensen/organisaties waar we de komende maanden veelvuldig contact mee zullen hebben en hebben het Smile House bezocht. Daar zullen we de komende maanden regelmatig met kinderen aan de slag gaan. Verder zijn we op outreach geweest in Karangasem, hebben een patiënt opgehaald in Kubu en hebben een eerste operatieronde meegemaakt in het (pas geopende) Bali Med Hospital.

Afgelopen dinsdag hebben we samen met Syta (de voorzitter van Stichting Kolewa), Peter (de man van Syta) en Jet (een andere vrijwilliger die hier tot 1 april verblijft) het Smile House bezocht. Daar hebben we kennisgemaakt met Tata en Santi, de belangrijkste medewerkers van Yayasan Senyum (zo wordt het Smile House in Indonesië genoemd). In het Smile House worden kinderen en volwassenen opgevangen die een operatie achter de rug hebben. Zij krijgen hier regelmatig spraaktherapie en informatie om het herstel na hun operatie te bevorderen. Na een rondleiding en een eerste kennismaking met enkele patiënten hebben we afgesproken dat we donderdag een spraaktherapie bij zullen gaan wonen. Deze spraaktherapie hebben we inmiddels bijgewoond en het was mooi en bijzonder om te zien hoe Tata de kinderen en ouders op een enthousiaste manier oefeningen laat doen. Daarnaast zijn de mensen in het Smile House aanwezig, maar doen maar weinig activiteiten. We hebben inmiddels al enkele leuke ideeën om het verblijf van deze mensen leuker en beter te maken. Hier zullen we de komende weken mee aan de slag gaan. Aanstaande dinsdag zullen wij in de middag weer naar het Smile House vertrekken met een aantal leuke activiteiten.

Woensdag 14 januari zijn we samen met Syta, Peter en Jet vertrokken richting Karangasem. Karangasem is een gebied in het noordoosten van Bali. Een rit van zo’n 2 uur met de Medicar bracht ons bij de kraamkliniek van Putu. Een vrouw van onschatbare waarde voor deze omgeving met een kraamkliniek aan huis. Zij brengt kinderen ter wereld in een (voor deze begrippen) schone ruimte en ontvangt van de overheid zo’n € 4,- per bevalling. De stichting ondersteunt haar door bijvoorbeeld plastic handschoenen aan te schaffen. Via Putu komt de stichting te weten wanneer er nieuwe ‘potentiële’ patiënten zijn geboren. Nadat we Putu hebben opgehaald rijden we verder naar een baby van een week oud. Dit kindje is ter wereld gekomen met een hazenlip en zal over een aantal weken hopelijk sterk genoeg zijn om een operatie te kunnen ondergaan. We bezoeken het kindje en de hele familie verzamelt zich om ons heen. Putu controleert de baby en geeft aan dat de ouders het kind goed moeten blijven verzorgen, zodat hij over 3 maanden groot/zwaar genoeg is voor de operatie. Kinderen moeten namelijk minimaal 3 maanden oud en 5 kilogram zwaar zijn om een (eerste) operatie aan de schisis te kunnen ondergaan. Na dit bezoek zijn we verder gereden met de Medicar naar een afgelegen gebied. Na veel hobbels, bobbels, kuilen en modderwegen komen we aan bij een klein houten hutje. In dit hutje ligt een klein baby’tje op een kleedje. Als wij het jongetje zien liggen, verwachten wij dat hij zo’n 2/3 maanden is, maar dan vertelt Syta dat hij inmiddels al ruim 7 maanden is. Door onvoldoende/minder gezonde voeding is hij nog niet groot genoeg voor de operatie. Ruim 7 maanden en nog geen 5 kilogram… Ongelooflijk! Daarnaast zijn de omstandigheden van het hutje waar baby Wayan (zo heet het baby’tje) in ligt erbarmelijk. In het hutje wordt een klein vuurtje brandende gehouden en na 10 minuten in het hutje stappen wij naar buiten om even wat frisse lucht in te ademen. Baby Wayan ligt bijna 24 uur per dag in dit hutje. Ouders krijgen de opdracht om hem meer frisse lucht te bieden. De stichting is inmiddels aan het kijken naar de mogelijkheden om deze familie een stenen huis te kunnen bieden. Zo’n stenen huis zorgt ervoor dat baby Wayan in ieder geval niet meer in de rook ligt en dat er voor de hele familie (vader, moeder en 4 kinderen) betere leefomstandigheden ontstaan. Zo’n stenen huis zou binnen 4 – 6 weken gerealiseerd kunnen worden, maar kost zo’n 3000 euro. De stichting gaat kijken in hoeverre dit haalbaar is. Vervolgens rijden we door de bergen naar ons volgende adres. We brengen een bezoek aan 2 patiënten die reeds een operatie gehad hebben. Een jongen die een schisis operatie heeft ondergaan en een jongeman die een oogoperatie heeft gehad. Deze laatste is zijn hele leven blind geweest en zat alleen maar bij het huis. Na de operatie kan hij weer een beetje zien en tijdens ons bezoek moest hij nog van het rijstveld gehaald worden, omdat hij daar aan het werk was. Bij deze jongens hebben we vitaminepillen achtergelaten. We hebben nog een kort bezoekje gebracht aan Komang, een jongen die inmiddels al enkele operaties heeft gehad om zijn voeten recht te laten zetten. Hij is inmiddels uit het gips en heeft aangepaste schoenen en kan hopelijk over een tijdje weer 'normaal' lopen. Na dit bezoek zijn we weer met de Medicar terug gaan rijden. Een eerste kennismaking met de outreach heeft gelijk al veel indruk op ons gemaakt. Een indruk die ons nogmaals duidelijk heeft gemaakt hoe belangrijk het werk is wat we (zullen gaan) doen: van levensbelang!

Donderdag 15 januari zijn we met het team naar het Smile House vertrokken. Daar hebben we, zoals al eerder vermeld, een eerste ‘speech therapy’ bijgewoond en hebben we kunnen zien hoe de patiënten daar aan deelnemen. Onze ‘voorgangers’ Emma & Elisa (studenten logopedie uit Nederland) hebben een informatieboekje gemaakt met belangrijke informatie en oefeningen. Daarnaast heeft de stichting tasjes gemaakt met materialen die gebruikt dienen te worden wanneer de kinderen weer thuis zijn. Dit tasje wordt samen met Tata uitgepakt en er wordt voorgedaan wat er met de materialen gedaan kan/moet worden. Het boekje wordt stapsgewijs doorgenomen en tussendoor worden enkele oefeningen gedaan. Tata is een hele leuke en bevlogen vrouw en betrekt iedereen goed bij de les. De kinderen en ouders hebben plezier in wat ze doen. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat het bijna de enige groepsactiviteit is. Na het bijwonen van deze therapie hebben we meteen al enkele ideeën om de ‘daginvulling’ van de patiënten zinvoller en leuk(er) te maken. Na de les complimenteren en bedanken we Tata dat we mochten meekijken en bespreken we wat onze rol in het Smile House kan/zal zijn. We krijgen min of meer de vrije hand om na te denken over hoe we iets voor het Smile House kunnen beteken. Dat voelt goed en we hebben inmiddels al een aantal activiteiten op papier gezet om volgende week mee te kunnen beginnen.

Zaterdag 17 januari stond onze wekker al om 03.50 uur, want om 04.30 uur zouden we met Wayan (de chauffeur van de stichting) naar Kubu (een plaats in het noorden van Bali) vertrekken om ons eerste patiëntje op te halen. Dit was een rit van ruim 2,5 uur. We vertrokken wederom richting Karangasem en zijn vervolgens langs de westkant van Mount Agung (de hoogste berg/vulkaan op het eiland) gereden om daarna aan te komen in Kubu. Daar hebben we het meisje (Novi) opgehaald en zijn we met haar en een deel van de familie vertrokken naar het Bali Med Hospital in Karangasem. Het ziekenhuis is net een week open en dit wordt de eerste operatieronde voor kinderen met een schisis. Het meisje dat wij hebben opgehaald is als 4^e (van de 8) aan de beurt. We komen aan in het ziekenhuis en geven haar een knuffel (hondje) die we hebben meegekregen van Jet (de knuffel is gemaakt door haar moeder). Novi vindt het hondje erg interessant en bekijkt en betast de knuffel aandachtig. Een eerste onderzoek door de arts zorgt ervoor dat ze in huilen uitbarst. Ze zit bij haar oma op schoot en Laura en de oudere zus (ongeveer 14 jaar) proberen haar te kalmeren. Nadat de arts weg is, wordt ze langzaam weer wat rustiger. Na een uur in de eerste onderzoekskamer worden we verzocht om naar de tweede verdieping te gaan. Daar is een kamer waar ze op bed kan liggen en wachten op de operatie. We zitten samen met de familie (oma, vader, broer, zus en het meisje) op de kamer. De zus spreekt een beetje gebrekkig Engels en de rest van de familie geen woord. We spelen wat spelletjes op de tablet (Novi vindt het reuze interessant) en Maurice doet wat kaarttrucjes. Ze snapten er niks van! Dan wordt Novi gehaald voor de operatie. De oma en broer mogen mee naar de operatiekamer (OK) tot ze onder narcose wordt gebracht. Dan begint het lange wachten. Inmiddels zijn Syta, Peter, Tata en Santi aangekomen in het ziekenhuis. Omdat het een nieuw (private) hospital is, zullen Tata en Santi enkele zaken bespreken om te kijken of er op lange termijn een soort samenwerkingsverband met het ziekenhuis kan ontstaan. Op een gegeven moment worden we uitgenodigd om met het chirurgisch team te gaan eten. De operaties zitten erop en er staat een rijsttafel klaar. We eten letterlijk in de (toegangs)hal naar de OK. Enkele patiënten liggen nog te ontwaken uit de narcose. Als we ons eten op hebben, komen er 2 verplegers de hal in gelopen. De één draagt Novi op haar arm en de ander draagt het infuus. Ze ziet ons zitten en begint meteen te kreunen en strekt haar armen uit naar Laura. Overdonderd door dit alles steekt Laura haar armen uit en we vragen of dit kan/mag. De artsen zeggen dat het goed is en het Novi stort zich vol vertrouwen tegen Laura aan en slaat haar armen om haar heen. Ontroerend, bijzonder, waardevol, emotioneel, … Woorden schieten op zo’n moment tekort!

Dit is (onder andere) waar we alles in Nederland voor hebben opgegeven!

Dit is wat we willen bereiken!

Dit is het verschil dat wij hier kunnen maken!

Mede dankzij alle lieve mensen in Nederland die ons op welke manier dan ook hebben gesteund.

Namens ons en onder andere Novi: BEDANKT!