Het is inmiddels al bijna 3 weken geleden sinds onze laatste update. Eigenlijk waren we van plan om iedere week een update te plaatsen, maar we merken dat er deze eerste maand zoveel nieuwe dingen op ons af zijn gekomen, dat we het belangrijke werk hier even voorrang hebben gegeven. Nu is er even tijd om onze weblog bij te werken. Ga er maar even lekker voor zitten, want we hebben weer veel meegemaakt.

De tweede week dat we hier waren hebben we kennisgemaakt met Emma & Elisa. Zij zijn studentes logopedie en hebben ruim 4 maanden hier gezeten voor hun studie. In samenwerking met verschillende lokale instanties hebben zij een boekje ontwikkeld voor de te geven logopedielessen na een operatie aan een schisis of na het aanbrengen van gehoorapparaten. Met hen hebben we verschillende gesprekken en overlegmomenten gehad over wat zij de afgelopen maanden gedaan hebben en hoe wij hun goede werk het beste kunnen voortzetten. De komende tijd zullen wij in samenwerking met Tata en Shinta (nieuwe spraaktherapeute) gaan zorgen dat er een structureel programma zal zijn voor de kinderen die in het Smile House verblijven. De afgelopen weken hebben we al veel oefeningen, opdrachten en creatieve lessen met de kinderen gedaan en het is leuk om te merken dat er ook steeds meer een band met de kinderen ontstaat. Ze zijn nieuwsgierig als we aankomen naar wat er die dag weer op het programma staat. Helaas zijn de kinderen die in het Smile House verblijven daar vaak maar maximaal 2 weken, omdat ze daarna weer terug naar huis gaan. Toch doen we ons best om deze kinderen (en hun ouders) zo goed mogelijk voor te lichten over de ‘do’s & don’t-s’ en geven we aan dat het belangrijk is om thuis veel te oefenen met de kinderen.

Ruim twee weken geleden zijn we met de auto vertrokken naar het huis van Putu in Karangasam. Putu is de vrouw met de kraamkliniek aan huis waar we in ons eerste verhaal over vertelden. Ditmaal kwamen er 6 kinderen naar haar huis om mallen te maken voor de oorstukjes die zij nodig hebben bij hun hoortoestellen. Er wordt dan een substantie in de oren gespoten bij de kinderen die na korte tijd hard wordt. Als de substantie hard is geworden en uit het oor wordt gehaald, heb je de vorm van de oorschelp/buitenoor. Deze worden dan later gebruikt om plastic ‘ear-molds’ van te maken en deze worden dan weer aangesloten op de hoortoestellen van de kinderen. De meeste kinderen wisten wat ze te wachten stond, maar de allerkleinsten (2 & 4 jaar) vonden het wel spannend en barstten in tranen uit toen ze aan de beurt waren. Dr. Narno heeft de kinderen allemaal kunnen behandelen en gelukkig viel het uiteindelijk allemaal mee.
Afgelopen woensdag zijn we weer naar het huis van Putu vertrokken, want de oorstukjes waren klaar en de gehoorapparaten konden aangemeten worden. Wij zijn om 08.00 uur ’s ochtends vertrokken en kwamen om 10.00 uur aan. Enkele kinderen zaten al te wachten met hun ouders. Dr. Narno zou ook om 10.00 uur aanwezig zijn, maar het werd 10.15 uur, 10.30 uur, maar nog steeds geen Dr. Narno. Uiteindelijk contact gehad met Syta en hij was onderweg. Om 11.00 uur kwam hij binnenlopen alsof er niets aan de hand was en begroette ons.
We waren er inmiddels achter gekomen dat er 5 kinderen waren, maar dat er vorige keer toch echt 6 kinderen een oorstukje aangemeten hadden gekregen. We vroegen Putu waar het 6e kind was en zij had per ongeluk de verkeerde jongen (met dezelfde naam) een bericht gestuurd. Hier heten namelijk heel veel kinderen hetzelfde. Dat komt omdat er een vast ‘stramien’ zit in het geven van namen. Het eerste kind heet Wayan, Gede of Putu. Het tweede kind kind: Made, Nengah of Kadek. Het derde kind: Nyoman of Ketut en het vierde kind Ketut. Daarna begint het hele circus weer opnieuw.
Uiteindelijk mochten de kinderen één voor één bij hem komen zitten en kregen ze de gehoorapparaten aangemeten. Bijzonder om van dichtbij mee te maken hoe het aanmeten van deze hoorapparaten gebeurd. Waarschijnlijk heel anders dan in Nederland, maar het ‘testen’ of het apparaat werkt vonden wij nog het meest bijzonder. Dr. Narno ging achter de kinderen staan en klapte dan achter de kinderen in zijn handen. Als ze iets hoorden mochten ze knikken. Haha... Uiteindelijk hadden alle kinderen hun gehoorapparaten en hebben wij nog wat korte oefeningen gedaan. Ook deze ouders kregen (via onze chauffeur/tolk Wayan) te horen wat zij de komende weken voor oefeningen met hun kinderen kunnen doen en wat de ‘do’s & don’t-s’ zijn. Aan het eind van de middag zijn wij de lange weg terug naar huis gaan rijden en hebben we onderweg nog gestopt bij een Warung (eethuisje) om wat te eten en ’s avonds zijn we als een blok in slaap gevallen.

De maandagen hebben we altijd om 09.00 uur de ‘Monday Morning Meeting’. Dan zitten we met Syta en Jet aan de grote ‘vergadertafel’ om de week/weken door te spreken. Daar worden de actiepunten genoteerd en verdeeld en weten we wat er die week gedaan moet/zal worden. Naast het actieve werk in bijvoorbeeld het Smile House, moeten er ook regelmatig aanvragen worden verstuurd naar particulieren/bedrijven die willen doneren en moeten er bedankjes/verklaringen gestuurd worden naar mensen/organisaties die gestort hebben. Ook is er veel contact tussen Stichting Kolewa en de verschillende veldpartners die hier werkzaam zijn en ook deze contacten onderhouden we. Inmiddels hebben wij ook de accountgegevens van de Facebookpagina van Kolewa ontvangen en plaatsen we regelmatig berichten op Facebook als we op pad geweest zijn. Kortom, behoorlijk wat administratieve werkzaamheden. Wanneer jullie dus bijna dagelijks willen kunnen zien wat wij aan het doen zijn/gedaan hebben, kunnen jullie het best de pagina van Stichting Kolewa liken, omdat we regelmatig op Facebook voorbij zullen komen.

Daar is ook te zien dat we al een aantal ziekenhuizen hebben bezocht. Soms begeleiden we een patiënt naar het ziekenhuis voor de operatie, soms zijn we aanwezig op de dag van de operatie zelf en soms gaan we op bezoek bij patiënten die zojuist de operatie hebben ondergaan. Omdat de operaties in verschillende ziekenhuizen worden uitgevoerd, hebben we inmiddels al een flink aantal ziekenhuizen van binnen gezien. Enorme verschillen kom je dan tegen! Van moderne (op westerse mensen georiënteerde) ziekenhuizen tot ziekenhuizen waar de mensen letterlijk uren voor loketten staan om zich in te schrijven/aan te melden. Mensen staan hier soms om 04.00 uur in de ochtend al in het ziekenhuis en weten dan nog niet of ze die dag wel geholpen kunnen/zullen worden. Heel bizar! In de moderne/westerse ziekenhuizen is het dan compleet anders. Jet (de andere vrijwilliger die hier is) had last van oorontsteking en toen zijn we naar BIMC geweest en daar kom je dan ook alleen maar westerse mensen tegen. Daar staat een luxe koffieautomaat in de wachtruimte en word je direct geholpen. Binnen een uur stonden we weer buiten en was Jet geholpen en had ze oordruppels voorgeschreven gekregen. Dit contrast is soms wel heel dubbel, maar we hebben hierdoor wel het besef dat wij het heel goed hebben en zijn hierdoor extra gemotiveerd om ervoor te zorgen dat anderen (die het niet zo goed hebben als wij) ook de hulp krijgen die ze verdienen/nodig hebben.

Inmiddels hebben we ook al verschillende mensen leren kennen. Zowel Nederlandse als internationale mensen die hier al lange(re) tijd verblijven. Zo zijn we bijvoorbeeld bij een Nederlandse man geweest die hier al een aantal jaar een prachtige bed & breakfast heeft. We zijn daar geweest om met hem kennis te maken en om de collectebox van Kolewa (die daar op de balie staat) te legen. Verder zijn we ook al twee keer meegeweest naar de Red Carpet, een gezellige stijlvolle (champagne)bar gerund door Nederlanders. Daar hebben we met verschillende mensen gesproken en onder andere met een man die jarenlang (master) chef-kok is geweest. Met hem hebben we een afspraak gemaakt en zullen we de komende weken gaan afspreken om één en ander over (gezonde) voeding voor de lokale bevolking op papier gaan zetten. Leuk om op deze manier met mensen in contact te komen en om te merken dat mensen hier heel bereid zijn om mee te denken/werken.

Afgelopen week was het ook weer behoorlijk druk! Maandag eerst de gebruikelijke ‘Monday Morning Meeting’ en ’s middags veel administratieve/computerzaken. Dinsdag naar het Smile House geweest. Woensdag naar Karangasem voor het aanmeten van de gehoorapparaten. Donderdag weer naar het Smile House en vandaag naar het ziekenhuis geweest om een patiënt te bezoeken, die achteraf niet opgenomen kon worden, omdat er heel veel mensen met Dengue opgenomen waren.
Vandaag is het inmiddels alweer vrijdagavond. Weekend zou je denken, maar niets is minder waar. Morgenochtend vertrekken we om 06.00 uur naar het noorden van Bali om een bezoek te brengen aan baby Wayan. We gaan kijken of de grond waar zij op wonen ook daadwerkelijk hun eigen bezit is. Vader heeft namelijk al verschillende stukken grond verkocht om de medische hulp te kunnen betalen. We gaan morgen met deskundigen naar hen toe en navragen bij het hoofd van die regio van welk stuk grond de ouders van baby Wayan de eigenaar zijn. Mocht de grond nog eigen bezit zijn, dan willen we (zo snel mogelijk) een stenen huis voor het gezin laten plaatsen, zodat baby Wayan niet meer in een vies en door de rook bedwelmd hutje hoeft te liggen/leven. Er is inmiddels al veel geld opgehaald en wij zullen ook een deel van ons opgehaalde budget gaan gebruiken voor het realiseren van het huis. Mede dankzij alle mensen die gedoneerd hebben, zal baby Wayan een betere toekomst tegemoet gaan. We zullen jullie op de hoogte houden van de vorderingen.

Na al deze drukte hebben we zondag een hele leuke dag voor de boeg. We zijn door Wayan (onze vaste chauffeur wanneer we een lange afstand af moeten leggen) en zijn vrouw uitgenodigd om een ceremonie bij te wonen. We hebben al traditionele kleding gepast en deze wordt op dit moment op maat gemaakt. We kijken er ontzettend naar uit en zijn heel blij en dankbaar dat we de cultuur van zo dichtbij mee mogen maken.

Wordt vervolgd!