Hallo allemaal,

Bij het schrijven van dit verhaal zijn we al ruim 10 weken weg uit Nederland. Zoals de titel van ons vorige verhaal al aangaf, vliegt de tijd hier voorbij. Het avontuur hier gaat maar verder en verder. We voelen ons blij en dankbaar voor alles wat we hier kunnen doen. De afgelopen weken hebben we (opnieuw) van heel dichtbij meegemaakt hoe levens van mensen écht veranderen.

Eerst terug naar het begin van deze maand. Alle activiteiten die jullie in de afgelopen verhalen al hebben kunnen lezen, zijn ook deze weken weer 'gewoon' doorgegaan. Van knutselen tot spraaktherapie en van tekenen tot actieve/sportieve activiteiten. Steeds weer nieuwe patiënten van verschillende eilanden die in het Smile House verblijven. Patiënten van Sumba, Rote, Flores, Lombok, Java; we zien ze allemaal voorbijkomen. Iedere keer weer zie je de verbazing in hun gezichten wanneer ze de 'bule's' (blanken) voor het eerst zien, maar gaandeweg raken ze vertrouwd met ons en weten ze dat er vaak leuke activiteiten worden gedaan als we komen. We blijven het echter 'lastig' (of misschien is jammer een betere benaming) vinden dat we deze kinderen vaak maar 2 weken zien. In die 2 weken bouw je een band met hen (en de ouders) op en net als ze helemaal aan ons 'gewend' zijn, vertrekken ze weer terug naar het eiland waar ze vandaan komen. Dit is natuurlijk wel logisch, begrijpelijk en goed, want ze willen het 'resultaat' van de operatie graag aan familie en vrienden laten zien. Een nieuw leven tegemoet!

Ook de spraaktherapie op locatie is de afgelopen weken gewoon doorgegaan. In Karangasem, in het huis van Putu, verzamelden zich weer de kinderen met hoorapparaten voor hun twee-wekelijkse therapie. Goed om te zien dat de kinderen gemotiveerd zijn en dat we van hen en ouders horen dat het steeds iets beter gaat. Ze hebben inmiddels allemaal een witte polo met het logo van Kolewa ontvangen en dragen deze als ze naar de therapie komen. Inmiddels is er geregeld dat er een volgende keer een specialist (dr. Dian) samen met Narno (de audiciën) en ons mee zal gaan naar de therapie om te kijken hoe de therapie verloopt. Zij kan ons (en de kinderen & ouders) misschien ook extra tips geven. Verder zal zij dan samen met Narno de kinderen nogmaals gaan testen op wat ze nu precies horen. Dit is voor ons goed om te weten, omdat we nu nog niet precies weten welke tonen kinderen wel/niet kunnen horen met hun gehoorapparaten. Het volgende bezoek staat gepland voor aanstaande zondag (29-03).

Naast alle activiteiten die we doen, zijn we ook veel bezig met andere dingen die gedaan moeten worden. Vorige maand hebben we de sleutel ontvangen van onze nieuwe locatie. Daar moest nog het één en ander gebeuren en de afgelopen weken zijn we ook daar druk bezig geweest met van alles en nog wat. Maurice heeft de laag stof, die zich waarschijnlijk al jaren had opgehoopt, van de keukenkastjes verwijderd en de rest van de keuken geboend. Laura heeft 1,5 uur het hele toilet (inclusief tegels en vloer) staan boenen en schrobben (ieder zijn specialiteit). Daarnaast hebben we samen heel veel spullen die opgeslagen waren in dozen netjes in de archiefkasten geordend, zodat we deze makkelijk weten te vinden en kunnen gebruiken. Afgelopen week hebben we (met letterlijk het zweet in onze bilnaad) nog een kamer geverfd. Buiten was het 30 graden met volle zon, geen airco, geen ventilator; waarschijnlijk zou de ARBO in Nederland dit niet goedgekeurd hebben. Iets met 'hitteverlet' ofzo! ;-) Het was uiteindelijk wel weer een mooi resultaat. Leuk om te zien hoe de nieuwe locatie steeds mooier, netter en gestructureerder aan het worden is. Op 31 maart staat de opening gepland. Er zijn veel mensen uitgenodigd en we hebben ook al veel toezeggingen. In ons volgende verhaal daar zeker meer over.

Vorige week zijn we zelf voor het eerst, namens Kolewa, naar een ander eiland gevlogen om kinderen te gaan 'scouten'. Scouten klinkt misschien gek, omdat we bij scouten meer denken aan het zoeken naar talenten binnen een bepaalde sport. Wij gebruiken het woord echter ook, omdat we op zoek gaan naar patiënten die we kunnen helpen. Indirect zijn we dan wel op zoek naar talenten, want vaak worden deze kinderen weggehouden van de buitenwereld, omdat mensen zich schamen voor de 'aandoening' van hun kind. Door ze de operatie aan te kunnen bieden, geven wij ze de kans om hun talenten daarna te laten ontplooien. Het eiland waar we naartoe zijn geweest is Sumba. Sumba is een eiland ten oosten van Bali. Het is zo'n 1,5 tot 2 uur vliegen en het leven is hier nog vrij primitief. Sumba is echt een prachtig eiland dat ten zuidoosten van Bali ligt op zo’n 400 km afstand. Het is iets groter dan Bali, maar loopt qua ontwikkeling erg achter. ‘Het eiland meet 210 km bij 40 km en heeft een oppervlakte van 11.052 km2. Sumba in een betrekkelijk geïsoleerd eiland zonder duidelijke economische perspectieven. Het staat op de vierde plaats gerangschikt op de lijst van de armste gebieden van Indonesië. Cultureel gezien is het echter één van de rijkste eilanden, waar de traditie nog overal een grote rol speelt. Het is één van de laatste gebieden op aarde waar het animisme (het filosofisch, religieus of spiritueel concept waarbij zielen of geesten niet alleen bestaan in mensen en dieren, maar ook in planten, stenen of natuurlijke fenomenen zoals donder en geografische fenomenen als bergen en rivieren.) nog volop aanwezig is.’ (Wikipedia)

Vanuit Denpasar hebben we één patiënt (Sephie) met zijn moeder mee terug genomen naar Sumba. Deze patiënt was 2 weken daarvoor door Jet 'gescout' en had inmiddels een geslaagde operatie achter de rug. Moeder en kind waren blij om weer terug naar huis te gaan. Op het vliegveld in Waingapu aangekomen, stond de vader vol smart te wachten op zijn vrouw en kind. Als dank had hij 2 zelfgemaakte doeken meegenomen om Kolewa te bedanken. Bijzonder!

Vervolgens maakten we kennis met Anggie. Zij woont zelf in Sumba en spreekt redelijk goed Engels. Zij zal de komende dagen met ons optrekken. We zullen samen met haar en de auto & chauffeur die zij heeft geregeld, verschillende dorpen gaan bezoeken om kinderen te 'scouten'. Na aankomst in Waingapu, gaan we eerst lunchen en vervolgens brengen we bezoeken aan kinderen die al eerder gescout zijn, maar die nog te jong of te licht zijn voor een operatie. Deze kinderen wegen we en we noteren wat gegevens, zodat we steeds kunnen bijhouden hoe de ontwikkeling van deze kinderen is. Hopelijk zijn ze dan bij een volgend bezoek wel groot genoeg om mee te kunnen voor de operatie. Dit is ook goed voor de vertrouwensband die ontstaat tussen ons en ouders. Aangezien op heel Sumba op jaarbasis slechts ongeveer 2500 blanke mensen komen, zijn de mensen hier in eerste instantie verbaasd om ons te zien. Helemaal als we dan ons verhaal doen en dat we ze willen/komen helpen. In het begin zijn mensen soms wat huiverig. Er gaan verhalen rond over 'human-trafficing' (mensenhandel), dus mensen zijn (geheel begrijpelijk) in eerste instantie wat terughoudend. Door ons verhaal (in Bahasa uitgelegd door Anggie) te doen en foto's te laten zien van het Smile House en van patiënten die al eerder geholpen zijn, zie je dat ouders geïnteresseerd raken. Uiteindelijk hopen we dan dat we zoveel mogelijk kinderen kunnen helpen. De eerste dag was dus vooral het bezoeken van al bekende patiënten en verdere gegevens noteren. We bezoeken ook een jongen (Azzam) van 4 jaar oud die zeker met ons mee terug zal gaan. Zijn oom spreekt ook een beetje Engels en vraagt of wij met hem op de foto willen. Later horen we van Anggie dat hij de foto op Facebook heeft geplaatst en dat er al ruim 140 reacties op de foto waren. Benieuwd wat ze over die ‘bule’s’ te zeggen hadden… ;-) Aan het eind van de dag checkten we in in ons hotel (Hotel Elvin) in Waingapu. Een vrij luxe hotel voor Sumbanese begrippen, maar in Europa zou het hotel waarschijnlijk met 1 of 2 sterren genoteerd staan. Gelukkig wel airco op de kamer en we zijn hier toch alleen om te slapen en douchen (wel eentje zonder warm water), dus meer hebben we niet nodig.

De volgende dag vertrekken we om 08.00 uur met Anggie en onze chauffeur op weg naar het zuiden; de bergen in. Daar is Anggie zelf ook nog nooit geweest om patiënten te scouten, dus we zijn benieuwd wat ons te wachten staat. We rijden langs verschillende dorpjes en wanneer we een groep mensen zien, stoppen we om ons verhaal te doen om te vragen of zij iemand kennen met een schisis. Ook stoppen we bij scholen, puskesmas en huizen om over onze 'operasi gratis' te vertellen. Vaak krijgen we te horen dat mensen niemand kennen, maar deze dag hebben we tot 3x toe 'succes'. De eerste patiënt is een meisje van 12 jaar (Feny). Tijdens een bezoek aan een school, komt in gesprek met de 'kepala sekolah' (directeur) en enkele 'guru's' (leraren) een meisje ter sprake. Zij wordt uit de klas gehaald en bij het openen van haar mond blijkt ze een open gehemelte te hebben. De leerkrachten en de directeur zijn gelijk enthousiast als ze te horen krijgen dat we haar een gratis operatie kunnen aanbieden. Het meisje lijkt enigszins overdonderd door alles wat er om haar heen gebeurd. We vinden het dan moeilijk om te zien dat iedereen druk in gesprek is met elkaar en dat er nauwelijks aandacht aan Feny wordt geschonken. We vragen aan Anggie of ze Feny wil vertellen dat we haar willen gaan helpen en dat we kunnen begrijpen dat het allemaal een beetje spannend voor haar is. Na alle drukte in de 'lerarenkamer' vertrekken we met het meisje en een leerkracht in de auto naar het huis van Feny. De moederis, zoals de meeste mensen, eerst een beetje terughoudend. Doordat de leerkracht en Anggie steeds met haar in gesprek blijven en we de foto’s laten zien van het Smile House en de before/after foto’s van operaties, besluiten ze dat ze uiteindelijk mee zullen gaan. Er wordt uitgelegd dat ze woensdagavond in Waingapu moeten zijn met hun KTP (soort identiteitsbewijs) en hun Jamkesmas (soort ziekenfondspasje), Daarna brengen we het meisje weer naar school en gaan we verder. Vervolgens rijden we verder de bergen in en krijgen we te horen dat er een volwassen man (van rond de 30) in de buurt woont met een schisis. Als Kolewa zijnde helpen we vooral kinderen, maar wanneer er volwassenen zijn die hulp nodig hebben, kunnen we die natuurlijk niet in de kou laten staan. Na wat tips, stoppen, vragen, weer stoppen, weer vragen, komen we uiteindelijk bij rijstvelden waar ons gevraagd wordt om te wachten. Ze zullen de man letterlijk van het rijstveld plukken en naar ons toe brengen. Vanuit het rijstveld komt hij aangelopen. Met de moddervlekken op zijn voorhoofd en zijn kleding helemaal vies maken wij kennis met Engki, een jongeman van 30 jaar oud. Aangrijpend om te bedenken dat iemand al ruim 30 jaar op deze manier door het leven gaat. Uit zijn hele lichaamshouding en het ontwijken van oogcontact blijkt dat hij de afgelopen jaren behoorlijk beschadigd is. Hij is wel meteen geïnteresseerd, maar het blijkt dat zijn KTP en Jamkesmas nog bij zijn ouders thuis (ruim 4 uur verderop) liggen. Deze zijn echt nodig om mee te kunnen. We geven aan dat we echt hopen dat hij mee kan komen. We geven aan dat hij contact met ons kan opnemen via het telefoonnummer van Anggie en dat hij woensdagavond in Waingapu dient te zijn als hij mee wil.. We vertrekken uiteindelijk weer, met de hoop dat het gaat lukken. Later op de dag krijgen we bericht dat hij echt wil komen en dat zijn vader zijn KTP en Jamkesmas naar Waingapu zal brengen. Wat zal zijn leven gaan veranderen… Nadat we Engki hebben bezocht rijden we verder en komen we bij Monica. Monica is een meisje van 6 jaar en heeft als klein kindje al een operatie gehad (niet via Kolewa) aan haar open gehemelte. Er blijkt echter nog een klein gaatje in haar gehemelte te zitten, want soms als zij eet of drinkt, komt het via haar neus nog naar buiten. We maken een foto van de binnenkant van haar mond en hebben contact met Syta of we haar mee kunnen nemen. Syta heeft contact met het Smile House en die geven aan dat zij mag komen. Haar moeder zal meegaan en de KTP en Jamkesmas zijn al in orde. Dat is al nummer 4 die mee zal gaan! Dat gaat lekker. Aan het eind van de dag komen we weer in ons knusse hotelletje aan en zijn we blij met deze dag. Woensdag zullen we weer een ander gebied intrekken om daar verder te scouten. De volgende dag worden we weer opgehaald door Anggie en de chauffeur en rijden we meer richting het oosten. Daar gaan we op dezelfde manier te werk als de dag daarvoor. Ook hangen we bij markten en puskesmas posters op om de mensen te informeren. Uiteindelijk vinden we deze dag nog 2 kleine baby’s van 1 & 2 maanden oud. Deze zijn nog te jong en te licht (tussen de 3 en 4 kg) om mee te gaan voor de operatie. Bij onze volgende bezoeken zullen we deze kinderen blijven bezoeken om hun ontwikkeling te volgen en wanneer ze oud en zwaar genoeg zijn (minimaal 3 maanden en 5 kg) kunnen ze mee naar Bali voor de operatie. Uiteindelijk vertrekken we terug naar Waingapu, omdat we daar de tickets voor de volgende dag nog moeten boeken. Om 17.00 uur zijn alle 4 de patiënten in Waingapu en boeken we in totaal 9 tickets (1 voor Engki, de 3 kinderen & 3 ouders en 2 voor onszelf) naar Bali. De volgende dag om 08.00 uur moeten iedereen zich verzamelen bij ons hotel en van daaruit brengt de chauffeur ons dan naar het vliegveld. Voor alle mensen is het de eerste keer dat ze in een vliegtuig zullen stappen. De kleintjes zijn vrij ontspannen en vinden het geweldig als ze het vliegtuig zien. Om 11.50 uur vertrekt ons vliegtuig van Waingapu naar Denpasar. Iedereen heeft een goede vlucht gehad en wanneer we aankomen in Denpasar worden we opgehaald door Syta & Peter met de Medicar. De moeders en de kleintjes gaan voorin en wij gaan met Engki, Feny en haar moeder achterin. Ze kijken hun ogen uit, want zoveel verkeer als in Bali hebben ze nog nooit gezien. De scooters en auto’s scheuren aan alle kanten voorbij. Na een rit van zo’n 25 minuten komen we aan bij het Smile House. Daar worden de patiënten opgevangen en krijgen ze een kamer toegewezen. Wij nemen dan afscheid en geven aan dat we de komende weken regelmatig langs zullen komen. Missie Sumba volbracht! Wat een avontuur en zo bijzonder om dit mee te mogen maken. Ontroerend!

Inmiddels hebben Engki en Azzam hun operatie ondergaan en zijn weer terug in het Smile House. Op de dag van de operatie zijn we bij hen langsgeweest in het ziekenhuis. We hadden voor Azzam een knuffel (in de vorm van een vliegtuig) meegenomen, omdat hij op het vliegveld z’n ogen uitkeek en steeds ‘pesawat’ (vliegtuig) riep, wanneer hij er weer één zag. Voor Engki hebben we maar geen knuffel meegenomen, maar hebben we een puzzelboekje gekocht. We hadden geen idee of hij kon lezen of schrijven. Bij ons bezoek gisteren aan het Smile House was het heel ontroerend om te zien dat hij onder de boom op de binnenplaats in zijn boekje een cijferpuzzel zat te maken. Een prachtig beeld van een man wiens leven vanaf nu heel anders zal zijn! #life-changing