150 dagen vrijwilligerswerk in Indonesië

Lieve volgers van onze blog.

Inmiddels zijn we alweer ruim 5 maanden in Indonesië.
Omdat beelden soms meer zeggen dan 1000 woorden, hebben we een compilatiefilmpje gemaakt van onze eerste 150 dagen vrijwilligerswerk voor Stichting Kolewa.

Sommige mensen zullen het filmpje al gezien hebben, omdat we het ook op Facebook gedeeld hebben en ook op de Facebook-pagina van Stichting Kolewa is het filmpje te vinden.

Via de volgende link kom je bij het filmpje.
https://www.youtube.com/watch?v=Zcl9ecNAcbc

Enjoy!

Maurice & Laura

Life-changing experiences

Hallo allemaal,

Bij het schrijven van dit verhaal zijn we al ruim 10 weken weg uit Nederland. Zoals de titel van ons vorige verhaal al aangaf, vliegt de tijd hier voorbij. Het avontuur hier gaat maar verder en verder. We voelen ons blij en dankbaar voor alles wat we hier kunnen doen. De afgelopen weken hebben we (opnieuw) van heel dichtbij meegemaakt hoe levens van mensen écht veranderen.

Eerst terug naar het begin van deze maand. Alle activiteiten die jullie in de afgelopen verhalen al hebben kunnen lezen, zijn ook deze weken weer 'gewoon' doorgegaan. Van knutselen tot spraaktherapie en van tekenen tot actieve/sportieve activiteiten. Steeds weer nieuwe patiënten van verschillende eilanden die in het Smile House verblijven. Patiënten van Sumba, Rote, Flores, Lombok, Java; we zien ze allemaal voorbijkomen. Iedere keer weer zie je de verbazing in hun gezichten wanneer ze de 'bule's' (blanken) voor het eerst zien, maar gaandeweg raken ze vertrouwd met ons en weten ze dat er vaak leuke activiteiten worden gedaan als we komen. We blijven het echter 'lastig' (of misschien is jammer een betere benaming) vinden dat we deze kinderen vaak maar 2 weken zien. In die 2 weken bouw je een band met hen (en de ouders) op en net als ze helemaal aan ons 'gewend' zijn, vertrekken ze weer terug naar het eiland waar ze vandaan komen. Dit is natuurlijk wel logisch, begrijpelijk en goed, want ze willen het 'resultaat' van de operatie graag aan familie en vrienden laten zien. Een nieuw leven tegemoet!

Ook de spraaktherapie op locatie is de afgelopen weken gewoon doorgegaan. In Karangasem, in het huis van Putu, verzamelden zich weer de kinderen met hoorapparaten voor hun twee-wekelijkse therapie. Goed om te zien dat de kinderen gemotiveerd zijn en dat we van hen en ouders horen dat het steeds iets beter gaat. Ze hebben inmiddels allemaal een witte polo met het logo van Kolewa ontvangen en dragen deze als ze naar de therapie komen. Inmiddels is er geregeld dat er een volgende keer een specialist (dr. Dian) samen met Narno (de audiciën) en ons mee zal gaan naar de therapie om te kijken hoe de therapie verloopt. Zij kan ons (en de kinderen & ouders) misschien ook extra tips geven. Verder zal zij dan samen met Narno de kinderen nogmaals gaan testen op wat ze nu precies horen. Dit is voor ons goed om te weten, omdat we nu nog niet precies weten welke tonen kinderen wel/niet kunnen horen met hun gehoorapparaten. Het volgende bezoek staat gepland voor aanstaande zondag (29-03).

Naast alle activiteiten die we doen, zijn we ook veel bezig met andere dingen die gedaan moeten worden. Vorige maand hebben we de sleutel ontvangen van onze nieuwe locatie. Daar moest nog het één en ander gebeuren en de afgelopen weken zijn we ook daar druk bezig geweest met van alles en nog wat. Maurice heeft de laag stof, die zich waarschijnlijk al jaren had opgehoopt, van de keukenkastjes verwijderd en de rest van de keuken geboend. Laura heeft 1,5 uur het hele toilet (inclusief tegels en vloer) staan boenen en schrobben (ieder zijn specialiteit). Daarnaast hebben we samen heel veel spullen die opgeslagen waren in dozen netjes in de archiefkasten geordend, zodat we deze makkelijk weten te vinden en kunnen gebruiken. Afgelopen week hebben we (met letterlijk het zweet in onze bilnaad) nog een kamer geverfd. Buiten was het 30 graden met volle zon, geen airco, geen ventilator; waarschijnlijk zou de ARBO in Nederland dit niet goedgekeurd hebben. Iets met 'hitteverlet' ofzo! ;-) Het was uiteindelijk wel weer een mooi resultaat. Leuk om te zien hoe de nieuwe locatie steeds mooier, netter en gestructureerder aan het worden is. Op 31 maart staat de opening gepland. Er zijn veel mensen uitgenodigd en we hebben ook al veel toezeggingen. In ons volgende verhaal daar zeker meer over.

Vorige week zijn we zelf voor het eerst, namens Kolewa, naar een ander eiland gevlogen om kinderen te gaan 'scouten'. Scouten klinkt misschien gek, omdat we bij scouten meer denken aan het zoeken naar talenten binnen een bepaalde sport. Wij gebruiken het woord echter ook, omdat we op zoek gaan naar patiënten die we kunnen helpen. Indirect zijn we dan wel op zoek naar talenten, want vaak worden deze kinderen weggehouden van de buitenwereld, omdat mensen zich schamen voor de 'aandoening' van hun kind. Door ze de operatie aan te kunnen bieden, geven wij ze de kans om hun talenten daarna te laten ontplooien. Het eiland waar we naartoe zijn geweest is Sumba. Sumba is een eiland ten oosten van Bali. Het is zo'n 1,5 tot 2 uur vliegen en het leven is hier nog vrij primitief. Sumba is echt een prachtig eiland dat ten zuidoosten van Bali ligt op zo’n 400 km afstand. Het is iets groter dan Bali, maar loopt qua ontwikkeling erg achter. ‘Het eiland meet 210 km bij 40 km en heeft een oppervlakte van 11.052 km2. Sumba in een betrekkelijk geïsoleerd eiland zonder duidelijke economische perspectieven. Het staat op de vierde plaats gerangschikt op de lijst van de armste gebieden van Indonesië. Cultureel gezien is het echter één van de rijkste eilanden, waar de traditie nog overal een grote rol speelt. Het is één van de laatste gebieden op aarde waar het animisme (het filosofisch, religieus of spiritueel concept waarbij zielen of geesten niet alleen bestaan in mensen en dieren, maar ook in planten, stenen of natuurlijke fenomenen zoals donder en geografische fenomenen als bergen en rivieren.) nog volop aanwezig is.’ (Wikipedia)

Vanuit Denpasar hebben we één patiënt (Sephie) met zijn moeder mee terug genomen naar Sumba. Deze patiënt was 2 weken daarvoor door Jet 'gescout' en had inmiddels een geslaagde operatie achter de rug. Moeder en kind waren blij om weer terug naar huis te gaan. Op het vliegveld in Waingapu aangekomen, stond de vader vol smart te wachten op zijn vrouw en kind. Als dank had hij 2 zelfgemaakte doeken meegenomen om Kolewa te bedanken. Bijzonder!

Vervolgens maakten we kennis met Anggie. Zij woont zelf in Sumba en spreekt redelijk goed Engels. Zij zal de komende dagen met ons optrekken. We zullen samen met haar en de auto & chauffeur die zij heeft geregeld, verschillende dorpen gaan bezoeken om kinderen te 'scouten'. Na aankomst in Waingapu, gaan we eerst lunchen en vervolgens brengen we bezoeken aan kinderen die al eerder gescout zijn, maar die nog te jong of te licht zijn voor een operatie. Deze kinderen wegen we en we noteren wat gegevens, zodat we steeds kunnen bijhouden hoe de ontwikkeling van deze kinderen is. Hopelijk zijn ze dan bij een volgend bezoek wel groot genoeg om mee te kunnen voor de operatie. Dit is ook goed voor de vertrouwensband die ontstaat tussen ons en ouders. Aangezien op heel Sumba op jaarbasis slechts ongeveer 2500 blanke mensen komen, zijn de mensen hier in eerste instantie verbaasd om ons te zien. Helemaal als we dan ons verhaal doen en dat we ze willen/komen helpen. In het begin zijn mensen soms wat huiverig. Er gaan verhalen rond over 'human-trafficing' (mensenhandel), dus mensen zijn (geheel begrijpelijk) in eerste instantie wat terughoudend. Door ons verhaal (in Bahasa uitgelegd door Anggie) te doen en foto's te laten zien van het Smile House en van patiënten die al eerder geholpen zijn, zie je dat ouders geïnteresseerd raken. Uiteindelijk hopen we dan dat we zoveel mogelijk kinderen kunnen helpen. De eerste dag was dus vooral het bezoeken van al bekende patiënten en verdere gegevens noteren. We bezoeken ook een jongen (Azzam) van 4 jaar oud die zeker met ons mee terug zal gaan. Zijn oom spreekt ook een beetje Engels en vraagt of wij met hem op de foto willen. Later horen we van Anggie dat hij de foto op Facebook heeft geplaatst en dat er al ruim 140 reacties op de foto waren. Benieuwd wat ze over die ‘bule’s’ te zeggen hadden… ;-) Aan het eind van de dag checkten we in in ons hotel (Hotel Elvin) in Waingapu. Een vrij luxe hotel voor Sumbanese begrippen, maar in Europa zou het hotel waarschijnlijk met 1 of 2 sterren genoteerd staan. Gelukkig wel airco op de kamer en we zijn hier toch alleen om te slapen en douchen (wel eentje zonder warm water), dus meer hebben we niet nodig.

De volgende dag vertrekken we om 08.00 uur met Anggie en onze chauffeur op weg naar het zuiden; de bergen in. Daar is Anggie zelf ook nog nooit geweest om patiënten te scouten, dus we zijn benieuwd wat ons te wachten staat. We rijden langs verschillende dorpjes en wanneer we een groep mensen zien, stoppen we om ons verhaal te doen om te vragen of zij iemand kennen met een schisis. Ook stoppen we bij scholen, puskesmas en huizen om over onze 'operasi gratis' te vertellen. Vaak krijgen we te horen dat mensen niemand kennen, maar deze dag hebben we tot 3x toe 'succes'. De eerste patiënt is een meisje van 12 jaar (Feny). Tijdens een bezoek aan een school, komt in gesprek met de 'kepala sekolah' (directeur) en enkele 'guru's' (leraren) een meisje ter sprake. Zij wordt uit de klas gehaald en bij het openen van haar mond blijkt ze een open gehemelte te hebben. De leerkrachten en de directeur zijn gelijk enthousiast als ze te horen krijgen dat we haar een gratis operatie kunnen aanbieden. Het meisje lijkt enigszins overdonderd door alles wat er om haar heen gebeurd. We vinden het dan moeilijk om te zien dat iedereen druk in gesprek is met elkaar en dat er nauwelijks aandacht aan Feny wordt geschonken. We vragen aan Anggie of ze Feny wil vertellen dat we haar willen gaan helpen en dat we kunnen begrijpen dat het allemaal een beetje spannend voor haar is. Na alle drukte in de 'lerarenkamer' vertrekken we met het meisje en een leerkracht in de auto naar het huis van Feny. De moederis, zoals de meeste mensen, eerst een beetje terughoudend. Doordat de leerkracht en Anggie steeds met haar in gesprek blijven en we de foto’s laten zien van het Smile House en de before/after foto’s van operaties, besluiten ze dat ze uiteindelijk mee zullen gaan. Er wordt uitgelegd dat ze woensdagavond in Waingapu moeten zijn met hun KTP (soort identiteitsbewijs) en hun Jamkesmas (soort ziekenfondspasje), Daarna brengen we het meisje weer naar school en gaan we verder. Vervolgens rijden we verder de bergen in en krijgen we te horen dat er een volwassen man (van rond de 30) in de buurt woont met een schisis. Als Kolewa zijnde helpen we vooral kinderen, maar wanneer er volwassenen zijn die hulp nodig hebben, kunnen we die natuurlijk niet in de kou laten staan. Na wat tips, stoppen, vragen, weer stoppen, weer vragen, komen we uiteindelijk bij rijstvelden waar ons gevraagd wordt om te wachten. Ze zullen de man letterlijk van het rijstveld plukken en naar ons toe brengen. Vanuit het rijstveld komt hij aangelopen. Met de moddervlekken op zijn voorhoofd en zijn kleding helemaal vies maken wij kennis met Engki, een jongeman van 30 jaar oud. Aangrijpend om te bedenken dat iemand al ruim 30 jaar op deze manier door het leven gaat. Uit zijn hele lichaamshouding en het ontwijken van oogcontact blijkt dat hij de afgelopen jaren behoorlijk beschadigd is. Hij is wel meteen geïnteresseerd, maar het blijkt dat zijn KTP en Jamkesmas nog bij zijn ouders thuis (ruim 4 uur verderop) liggen. Deze zijn echt nodig om mee te kunnen. We geven aan dat we echt hopen dat hij mee kan komen. We geven aan dat hij contact met ons kan opnemen via het telefoonnummer van Anggie en dat hij woensdagavond in Waingapu dient te zijn als hij mee wil.. We vertrekken uiteindelijk weer, met de hoop dat het gaat lukken. Later op de dag krijgen we bericht dat hij echt wil komen en dat zijn vader zijn KTP en Jamkesmas naar Waingapu zal brengen. Wat zal zijn leven gaan veranderen… Nadat we Engki hebben bezocht rijden we verder en komen we bij Monica. Monica is een meisje van 6 jaar en heeft als klein kindje al een operatie gehad (niet via Kolewa) aan haar open gehemelte. Er blijkt echter nog een klein gaatje in haar gehemelte te zitten, want soms als zij eet of drinkt, komt het via haar neus nog naar buiten. We maken een foto van de binnenkant van haar mond en hebben contact met Syta of we haar mee kunnen nemen. Syta heeft contact met het Smile House en die geven aan dat zij mag komen. Haar moeder zal meegaan en de KTP en Jamkesmas zijn al in orde. Dat is al nummer 4 die mee zal gaan! Dat gaat lekker. Aan het eind van de dag komen we weer in ons knusse hotelletje aan en zijn we blij met deze dag. Woensdag zullen we weer een ander gebied intrekken om daar verder te scouten. De volgende dag worden we weer opgehaald door Anggie en de chauffeur en rijden we meer richting het oosten. Daar gaan we op dezelfde manier te werk als de dag daarvoor. Ook hangen we bij markten en puskesmas posters op om de mensen te informeren. Uiteindelijk vinden we deze dag nog 2 kleine baby’s van 1 & 2 maanden oud. Deze zijn nog te jong en te licht (tussen de 3 en 4 kg) om mee te gaan voor de operatie. Bij onze volgende bezoeken zullen we deze kinderen blijven bezoeken om hun ontwikkeling te volgen en wanneer ze oud en zwaar genoeg zijn (minimaal 3 maanden en 5 kg) kunnen ze mee naar Bali voor de operatie. Uiteindelijk vertrekken we terug naar Waingapu, omdat we daar de tickets voor de volgende dag nog moeten boeken. Om 17.00 uur zijn alle 4 de patiënten in Waingapu en boeken we in totaal 9 tickets (1 voor Engki, de 3 kinderen & 3 ouders en 2 voor onszelf) naar Bali. De volgende dag om 08.00 uur moeten iedereen zich verzamelen bij ons hotel en van daaruit brengt de chauffeur ons dan naar het vliegveld. Voor alle mensen is het de eerste keer dat ze in een vliegtuig zullen stappen. De kleintjes zijn vrij ontspannen en vinden het geweldig als ze het vliegtuig zien. Om 11.50 uur vertrekt ons vliegtuig van Waingapu naar Denpasar. Iedereen heeft een goede vlucht gehad en wanneer we aankomen in Denpasar worden we opgehaald door Syta & Peter met de Medicar. De moeders en de kleintjes gaan voorin en wij gaan met Engki, Feny en haar moeder achterin. Ze kijken hun ogen uit, want zoveel verkeer als in Bali hebben ze nog nooit gezien. De scooters en auto’s scheuren aan alle kanten voorbij. Na een rit van zo’n 25 minuten komen we aan bij het Smile House. Daar worden de patiënten opgevangen en krijgen ze een kamer toegewezen. Wij nemen dan afscheid en geven aan dat we de komende weken regelmatig langs zullen komen. Missie Sumba volbracht! Wat een avontuur en zo bijzonder om dit mee te mogen maken. Ontroerend!

Inmiddels hebben Engki en Azzam hun operatie ondergaan en zijn weer terug in het Smile House. Op de dag van de operatie zijn we bij hen langsgeweest in het ziekenhuis. We hadden voor Azzam een knuffel (in de vorm van een vliegtuig) meegenomen, omdat hij op het vliegveld z’n ogen uitkeek en steeds ‘pesawat’ (vliegtuig) riep, wanneer hij er weer één zag. Voor Engki hebben we maar geen knuffel meegenomen, maar hebben we een puzzelboekje gekocht. We hadden geen idee of hij kon lezen of schrijven. Bij ons bezoek gisteren aan het Smile House was het heel ontroerend om te zien dat hij onder de boom op de binnenplaats in zijn boekje een cijferpuzzel zat te maken. Een prachtig beeld van een man wiens leven vanaf nu heel anders zal zijn! #life-changing

Wat gaat de tijd toch snel...

Hallo allemaal,

Hier een nieuwe update van onze belevenissen hier in Indonesië. Wat maken we veel mee en steeds als we denken dat we nu zo'n beetje alles wel gezien hebben, komt er toch wel weer wat nieuws voorbij. Al wat de tijd vordert (inmiddels zitten we al ruim 7 weken hier), zien we steeds meer dingen waar we verandering in willen brengen. Dankzij alle mooie giften die we in Nederland hebben mogen ontvangen, kunnen we ook daadwerkelijk het verschil maken hier. Zonder dit alles zouden we dat nooit gekund hebben. Dank nogmaals daarvoor.

In onze laatste update vertelden we over baby Wayan. Dit jongetje is geboren met een schisis en woont met zijn ouders in een huis waar menig westerling zijn huisdier niet eens in zou laten verblijven. We vertelden in dat verhaal ook dat we graag een nieuwe (stenen) woning voor dit gezin willen laten bouwen. Inmiddels hebben we de goedkeuring van de 'kepala desa' (hoofd van het dorp) om een huis te gaan bouwen. De makelaar zal de komende tijd nog één en ander gaan regelen om daadwerkelijk met de bouw te kunnen beginnen, want het is een zeer afgelegen gebied waar je moeilijk met een vrachtwagen kunt komen. We zullen dus vooral op zoek gaan naar lokale 'bouwvakkers' die ons zullen gaan helpen met het realiseren van de woning. Nu we toch aan het vertellen zijn over de situatie rond baby Wayan, kunnen we gelijk vertellen dat hij half februari is geopereerd en dat hij inmiddels alweer terug naar huis is gebracht. Bij ons bezoek aan zijn huis hebben we hem gewogen en bleek hij bijna 6 kilo te wegen. Om een schisisoperatie te kunnen ondergaan, moet een kind minimaal 5 kilo wegen. Alle voorgaande bezoeken, was hij nog geen 5 kilo, maar bij ons laatste bezoek bleek hij de 5 kilo ruim te halen. Wat een blijdschap toen we hem een paar dagen later op gingen halen om hem naar het Smile House te brengen. Samen met zijn moeder heeft hij daar een geweldige tijd gehad en na 2 weken hebben we hem weer terug naar huis gebracht. Kijk de foto's voor het geweldige resultaat. Weer een kind dat mede door uw donaties een betere toekomst tegemoet gaat. Hoe gaaf is dat?!

De afgelopen weken zijn we ook weer regelmatig naar het Smile House geweest om daar voorlichting, therapie of creatieve lessen te geven. De kinderen (en ouders) zijn vaak benieuwd wat we met ze gaan doen. Fruithapje maken, oefenen met het op een goede manier uitspreken van klanken en woorden, leuke (creatieve) lessen bedenken en uitvoeren; we proberen steeds weer iets nieuws. Op de foto's zijn enkele activiteiten te zien die we de afgelopen weken gedaan hebben. Bijzonder om te merken hoe we met sommige kinderen die voor langere tijd in het Smile House zijn een band op hebben gebouwd. Als we aankomen worden we (meestal) met een grote glimlach ontvangen en als we weer op de scooter stappen om terug naar huis te gaan, worden we soms zelfs uitgezwaaid. We voelen dat we worden gewaardeerd voor de werkzaamheden die we doen en we hebben inmiddels een nieuw lid mogen toevoegen aan ons 'Kolewa team'. Shinta is een Indonesische (jonge)dame die ons zal vergezellen bij onze activiteiten. Ze is al mee geweest naar onze spraaktherapie op locatie in Karangasem, naar het ziekenhuis, activiteiten meegedaan in het Smile House, langs verschillende Puskesmas (een soort lokaal gezondheidscentrum) en steeds was zij een soort 'tolk/schakel' tussen ons en de lokale mensen/autoriteiten. Ze spreekt redelijk goed Engels, waardoor communiceren met haar ook makkelijk is. Het is echt een aanwinst voor ons team en we zijn erg blij met haar! Ook hebben we halverwege februari een Nederlands echtpaar een rondleiding gegeven door het Smile House. Zij wilden het Smile House graag een keer van binnen bekijken en wilden meer weten over de werkzaamheden die wij (en het Smile House zelf) daar doen. Ze waren erg enthousiast en we hebben een mooie donatie mogen ontvangen voor de bouw van het huis van baby Wayan. Ook hebben we in het Smile House Valentijnsdag gevierd. De overdekte 'auto/scooterstalling' werd helemaal leeggehaald en daar hebben we vlaggetjes en ballonnen opgehangen, een muziekinstallatie neergezet en iedereen was van de partij om mee te doen met de leuke activiteiten die er waren. Van spijkerpoepen tot voetjes van de vloer op de dansvloer en van ballon in de lucht houden tot stoelendans. Het was een ontzettend leuke middag waar alle patiënten en hun ouders de zorgen even konden vergeten.

Zoals we net al eerder benoemden, zijn we afgelopen weken ook naar Karangasem geweest. Daar hebben we op locatie spraaktherapie gegeven aan kinderen die al eerder een gehoorapparaat aangemeten hadden gekregen. Op deze manier zorgen we er niet alleen voor dat deze kinderen weer (goed) kunnen horen, maar proberen we deze kinderen ook te leren hoe ze goed kunnen/moeten spreken. Ook het instrueren van ouders over hoe zij thuis kunnen oefenen met deze kinderen is hierbij erg belangrijk. Tijdens deze therapie hebben we vooral eerst ervoor proberen te zorgen dat de kinderen het leuk vinden wat ze moeten doen. Deze kinderen komen op hun 'vrije' zondag naar het huis van Putu (waar de therapie gegeven wordt) en dan willen we natuurlijk wel iets aanbieden waar ze plezier aan beleven. We hebben een aantal spelletjes gedaan en al spelende geprobeerd om de kinderen klanken en woorden te laten produceren. Bij de één gaat dat beter/makkelijker dan bij de ander, maar uiteindelijk hebben ze allemaal enthousiast meegedaan met de activiteiten. Zondag 8 maart staat ons volgende bezoek gepland.

Verder zijn we de afgelopen weken druk bezig geweest met een nieuwe locatie te vinden om ons te gaan vestigen. In mei loopt het huidige (huur)contract van het Swara Swari Instituut af en daarvoor moesten we op zoek naar een nieuwe locatie. De huidige locatie ligt ver uit de richting en we wilden een locatie in de buurt van het Smile House, zodat onze samenwerking nog makkelijker zou worden. Inmiddels kunnen we mededelen dat we een prachtige nieuwe locatie hebben gevonden in de vorm van een 'woonhuis' op nog geen 3 minuten met de scooter van het Smile House. We hebben het huurcontract getekend, de sleutels mogen ontvangen en we hebben al flink wat klusjes gedaan om het gebouw klaar te maken voor de therapie en voor de creatieve en spellessen die er gegeven zullen worden. We kregen min of meer de vrije hand om het gebouw in te gaan richten en op de foto's is te zien hoe de locatie er uit begint te zien. Komende week/weken zullen we nog wat werkzaamheden (laten) doen en nadat we een ceremonie hebben gehouden (het blijft tenslotte Bali en er gaat geen gelegenheid voorbij of er moet een ceremonie voor gehouden worden), zullen we het pand in gebruik gaan nemen. Een hele leuke en uitdagende tijd zal gaan volgen.

Vorige week zijn we met Wayan (onze driver), Putu Sri (een vrouw die 2 jaar in Nederland gewoond heeft en goed Nederlands spreekt) en Shinta naar Negara geweest. Daar hebben we een kinderopvanghuis en een SLB school bezocht. Een SLB school is een school voor speciaal onderwijs. Alle vormen van speciaal onderwijs zitten hier bij elkaar. Van doof tot slechtziend en van autistische kinderen tot kinderen met het syndroom van down. Hier hebben we een rondleiding gehad en gesproken met leerkrachten en de directeur. We hebben gekeken wat wij voor deze school kunnen (gaan) betekenen. We hebben gekeken naar de mogelijkheid om sport- en spelmaterialen aan te gaan schaffen en zullen bij ons volgende bezoek (eind maart waarschijnlijk) deze materialen voor de school meenemen. Ook hebben we een kinderopvanghuis bezocht. Hier verblijven kinderen van de school die te ver weg wonen om dagelijks op en neer te reizen van huis naar school. Dit huis wordt ‘gerund’ door een ‘ibu’ (Indonesisch voor mevrouw) die als een tweede moeder is voor de kinderen. Ze zorgt met zeer veel liefde voor deze kinderen met een beperking en krijgt van de overheid nauwelijks genoeg geld om deze kinderen in hun eerste levensbehoefte te voorzien. Wij zijn voor haar om boodschappen geweest en hebben een grote zak rijst (25kg), zakken olie, koekjes voor de kinderen en andere benodigdheden gekocht. Ze was ons zeer dankbaar. Daarnaast hebben we gekeken naar de overkapping van de buitenplaats. Deze is lek en is nodig aan vervanging toe. We gaan kijken of we hierin iets voor het opvanghuis kunnen gaan betekenen. Na een lange dag (we vertrokken al om 06.00 uur en waren om 20.15 uur thuis) kwamen we moe maar voldaan weer thuis.

Afgelopen week zijn we samen met Shinta naar verschillende Puskesmas (lokale gezondheidscentra) geweest om daar ons verhaal te doen en een poster op te hangen. Door dit te doen, bereiken we nog meer mensen en hopen we nog meer kinderen te kunnen helpen. Steeds vroegen we naar de 'kepala' (het hoofd) van de puskesmas en daar hebben we (met hulp van Shinta) steeds gesproken over wat wij als stichting doen. In iedere puskesmas die we bezochten, hebben we een poster op mogen hangen bij de entree of bij de 'wachtkamer' waar de patiënten zitten. Op deze manier ontkomt niemand aan de poster en hopen we dat het nieuws van de 'operasi gratis' (gratis operatie) voor kinderen met 'bibir sumbing' (hazenlip) zich zal verspreiden.

Tot slot zijn we de afgelopen weken bezig geweest met het laten produceren van een collectebus. Er staan in Villa Blubambu en in Puri Bendesa al collectebussen waar mensen geld (kunnen) doneren, maar we willen nog veel meer plaatsen benaderen om onze collectebussen te kunnen/mogen plaatsen. Inmiddels hebben we een sample laten maken en daarmee zijn we vandaag (03-03-2015) langs verschillende hotels geweest. Inmiddels heeft 1 hotel al toegezegd dat we de collectebus mogen plaatsen en de andere hotels waren enthousiast, maar moesten het nog wel bespreken met het management. We hebben ook een aantal e-mailadressen ontvangen en zullen contact met deze mensen opnemen en hopen op die manier nog meer bekendheid te creëren. Naast de bekendheid en de donaties die we (hopelijk) mogen ontvangen, is het wellicht ook een goede manier om eventuele nieuwe patiënten te vinden. In de hotels en resorts werken namelijk vooral lokale mensen. Deze mensen werken in de meest prachtige resorts en zien er daar (in het uniform van het resort) vaak goed uit, maar wonen zelf vaak nog op het platteland en kennen misschien wel iemand in hun dorp met een hazenlip of hoorprobleem. Wanneer zij weten dat wij iets voor deze kinderen kunnen betekenen, kunnen zij over ons vertellen in hun dorp. Een win-win-win-situatie! :-) Naast de hotels die we willen benaderen, zullen we ook verschillende restaurants benaderen en zijn we vanmiddag ook naar het vliegveld geweest om te informeren wat de mogelijkheden zijn. We werden van het kastje naar de muur gestuurd, maar uiteindelijk hebben we een mevrouw gesproken die ons uitlegde dat de General Manager hierover moest beslissen, maar dat die helaas niet aanwezig was. We hebben wel zijn e-mailadres en zullen contact met hem op gaan nemen. Wie weet wat er hieruit zal volgen. Hoeveel mensen hebben er vaak geen (klein)geld over van hun vakantie waar ze in eigen land niets meer mee kunnen? Hoe gaaf als er van alle beetjes kleingeld uiteindelijk een kind een betere toekomst tegemoet gaat...

Dit was weer een behoorlijke update van de afgelopen weken. Zoals jullie kunnen lezen, zijn we hier écht heel veel goed werk aan het doen! Het geeft ook een ontzettend voldaan gevoel om dit mooie en dankbare werk hier te kunnen doen. Aan het eind van dit verhaal ook nog een klein 'verzoekje'...

Zoals de meesten van jullie weten, hebben wij een toeristenvisum voor 60 dagen. Deze verloopt op 13 maart, maar je kunt hier je visum steeds voor 30 dagen verlengen. De eerste verlenging hebben we nu geregeld en dus zijn we weer tot 10 april voorzien van een nieuw visum. Het verlengen van ons visum kost steeds 800 000 IDR (zo'n 50 euro) per persoon. Dat betekent dat we vanaf nu vier maanden op rij iedere maand 100 euro kwijt zijn aan het aanvragen van de verlenging van ons visum. Nou hebben we wel een spaarpotje opgebouwd voor we hier weggingen, maar elke maand 100 euro daar vanaf tikt dan wel aan. Vandaar dat we (heel brutaal) willen vragen of mensen (een deel van) ons visum voor de komende 30 dagen willen 'sponsoren'. Daarmee zorgt u ervoor dat wij ons goede werk hier kunnen voortzettend. Mocht u ons willen helpen, kan dat via rekeningnummer: NL35 RABO 0162 6765 73 t.n.v. M. Varkevisser e/o L. van Elteren o.v.v. uw naam & donatie voor visum. Alvast bedankt!

Bekijk ook onze foto's die we zullen toevoegen! Een foto zegt vaak meer dan 1000 woorden... Via deze weg willen we ook Astrid le Febre bedanken voor het doneren van 100 extra foto's. Echt ontzettend lief! Veel kijkplezier bij onze foto's.

Ps. We zagen net dat de foto's van week 2, 3 en 4 niet goed geüpload waren. Dubbel kijkplezier dus! ;-)

Bijna een maand onderweg...

Het is inmiddels al bijna 3 weken geleden sinds onze laatste update. Eigenlijk waren we van plan om iedere week een update te plaatsen, maar we merken dat er deze eerste maand zoveel nieuwe dingen op ons af zijn gekomen, dat we het belangrijke werk hier even voorrang hebben gegeven. Nu is er even tijd om onze weblog bij te werken. Ga er maar even lekker voor zitten, want we hebben weer veel meegemaakt.

De tweede week dat we hier waren hebben we kennisgemaakt met Emma & Elisa. Zij zijn studentes logopedie en hebben ruim 4 maanden hier gezeten voor hun studie. In samenwerking met verschillende lokale instanties hebben zij een boekje ontwikkeld voor de te geven logopedielessen na een operatie aan een schisis of na het aanbrengen van gehoorapparaten. Met hen hebben we verschillende gesprekken en overlegmomenten gehad over wat zij de afgelopen maanden gedaan hebben en hoe wij hun goede werk het beste kunnen voortzetten. De komende tijd zullen wij in samenwerking met Tata en Shinta (nieuwe spraaktherapeute) gaan zorgen dat er een structureel programma zal zijn voor de kinderen die in het Smile House verblijven. De afgelopen weken hebben we al veel oefeningen, opdrachten en creatieve lessen met de kinderen gedaan en het is leuk om te merken dat er ook steeds meer een band met de kinderen ontstaat. Ze zijn nieuwsgierig als we aankomen naar wat er die dag weer op het programma staat. Helaas zijn de kinderen die in het Smile House verblijven daar vaak maar maximaal 2 weken, omdat ze daarna weer terug naar huis gaan. Toch doen we ons best om deze kinderen (en hun ouders) zo goed mogelijk voor te lichten over de ‘do’s & don’t-s’ en geven we aan dat het belangrijk is om thuis veel te oefenen met de kinderen.

Ruim twee weken geleden zijn we met de auto vertrokken naar het huis van Putu in Karangasam. Putu is de vrouw met de kraamkliniek aan huis waar we in ons eerste verhaal over vertelden. Ditmaal kwamen er 6 kinderen naar haar huis om mallen te maken voor de oorstukjes die zij nodig hebben bij hun hoortoestellen. Er wordt dan een substantie in de oren gespoten bij de kinderen die na korte tijd hard wordt. Als de substantie hard is geworden en uit het oor wordt gehaald, heb je de vorm van de oorschelp/buitenoor. Deze worden dan later gebruikt om plastic ‘ear-molds’ van te maken en deze worden dan weer aangesloten op de hoortoestellen van de kinderen. De meeste kinderen wisten wat ze te wachten stond, maar de allerkleinsten (2 & 4 jaar) vonden het wel spannend en barstten in tranen uit toen ze aan de beurt waren. Dr. Narno heeft de kinderen allemaal kunnen behandelen en gelukkig viel het uiteindelijk allemaal mee.
Afgelopen woensdag zijn we weer naar het huis van Putu vertrokken, want de oorstukjes waren klaar en de gehoorapparaten konden aangemeten worden. Wij zijn om 08.00 uur ’s ochtends vertrokken en kwamen om 10.00 uur aan. Enkele kinderen zaten al te wachten met hun ouders. Dr. Narno zou ook om 10.00 uur aanwezig zijn, maar het werd 10.15 uur, 10.30 uur, maar nog steeds geen Dr. Narno. Uiteindelijk contact gehad met Syta en hij was onderweg. Om 11.00 uur kwam hij binnenlopen alsof er niets aan de hand was en begroette ons.
We waren er inmiddels achter gekomen dat er 5 kinderen waren, maar dat er vorige keer toch echt 6 kinderen een oorstukje aangemeten hadden gekregen. We vroegen Putu waar het 6e kind was en zij had per ongeluk de verkeerde jongen (met dezelfde naam) een bericht gestuurd. Hier heten namelijk heel veel kinderen hetzelfde. Dat komt omdat er een vast ‘stramien’ zit in het geven van namen. Het eerste kind heet Wayan, Gede of Putu. Het tweede kind kind: Made, Nengah of Kadek. Het derde kind: Nyoman of Ketut en het vierde kind Ketut. Daarna begint het hele circus weer opnieuw.
Uiteindelijk mochten de kinderen één voor één bij hem komen zitten en kregen ze de gehoorapparaten aangemeten. Bijzonder om van dichtbij mee te maken hoe het aanmeten van deze hoorapparaten gebeurd. Waarschijnlijk heel anders dan in Nederland, maar het ‘testen’ of het apparaat werkt vonden wij nog het meest bijzonder. Dr. Narno ging achter de kinderen staan en klapte dan achter de kinderen in zijn handen. Als ze iets hoorden mochten ze knikken. Haha... Uiteindelijk hadden alle kinderen hun gehoorapparaten en hebben wij nog wat korte oefeningen gedaan. Ook deze ouders kregen (via onze chauffeur/tolk Wayan) te horen wat zij de komende weken voor oefeningen met hun kinderen kunnen doen en wat de ‘do’s & don’t-s’ zijn. Aan het eind van de middag zijn wij de lange weg terug naar huis gaan rijden en hebben we onderweg nog gestopt bij een Warung (eethuisje) om wat te eten en ’s avonds zijn we als een blok in slaap gevallen.

De maandagen hebben we altijd om 09.00 uur de ‘Monday Morning Meeting’. Dan zitten we met Syta en Jet aan de grote ‘vergadertafel’ om de week/weken door te spreken. Daar worden de actiepunten genoteerd en verdeeld en weten we wat er die week gedaan moet/zal worden. Naast het actieve werk in bijvoorbeeld het Smile House, moeten er ook regelmatig aanvragen worden verstuurd naar particulieren/bedrijven die willen doneren en moeten er bedankjes/verklaringen gestuurd worden naar mensen/organisaties die gestort hebben. Ook is er veel contact tussen Stichting Kolewa en de verschillende veldpartners die hier werkzaam zijn en ook deze contacten onderhouden we. Inmiddels hebben wij ook de accountgegevens van de Facebookpagina van Kolewa ontvangen en plaatsen we regelmatig berichten op Facebook als we op pad geweest zijn. Kortom, behoorlijk wat administratieve werkzaamheden. Wanneer jullie dus bijna dagelijks willen kunnen zien wat wij aan het doen zijn/gedaan hebben, kunnen jullie het best de pagina van Stichting Kolewa liken, omdat we regelmatig op Facebook voorbij zullen komen.

Daar is ook te zien dat we al een aantal ziekenhuizen hebben bezocht. Soms begeleiden we een patiënt naar het ziekenhuis voor de operatie, soms zijn we aanwezig op de dag van de operatie zelf en soms gaan we op bezoek bij patiënten die zojuist de operatie hebben ondergaan. Omdat de operaties in verschillende ziekenhuizen worden uitgevoerd, hebben we inmiddels al een flink aantal ziekenhuizen van binnen gezien. Enorme verschillen kom je dan tegen! Van moderne (op westerse mensen georiënteerde) ziekenhuizen tot ziekenhuizen waar de mensen letterlijk uren voor loketten staan om zich in te schrijven/aan te melden. Mensen staan hier soms om 04.00 uur in de ochtend al in het ziekenhuis en weten dan nog niet of ze die dag wel geholpen kunnen/zullen worden. Heel bizar! In de moderne/westerse ziekenhuizen is het dan compleet anders. Jet (de andere vrijwilliger die hier is) had last van oorontsteking en toen zijn we naar BIMC geweest en daar kom je dan ook alleen maar westerse mensen tegen. Daar staat een luxe koffieautomaat in de wachtruimte en word je direct geholpen. Binnen een uur stonden we weer buiten en was Jet geholpen en had ze oordruppels voorgeschreven gekregen. Dit contrast is soms wel heel dubbel, maar we hebben hierdoor wel het besef dat wij het heel goed hebben en zijn hierdoor extra gemotiveerd om ervoor te zorgen dat anderen (die het niet zo goed hebben als wij) ook de hulp krijgen die ze verdienen/nodig hebben.

Inmiddels hebben we ook al verschillende mensen leren kennen. Zowel Nederlandse als internationale mensen die hier al lange(re) tijd verblijven. Zo zijn we bijvoorbeeld bij een Nederlandse man geweest die hier al een aantal jaar een prachtige bed & breakfast heeft. We zijn daar geweest om met hem kennis te maken en om de collectebox van Kolewa (die daar op de balie staat) te legen. Verder zijn we ook al twee keer meegeweest naar de Red Carpet, een gezellige stijlvolle (champagne)bar gerund door Nederlanders. Daar hebben we met verschillende mensen gesproken en onder andere met een man die jarenlang (master) chef-kok is geweest. Met hem hebben we een afspraak gemaakt en zullen we de komende weken gaan afspreken om één en ander over (gezonde) voeding voor de lokale bevolking op papier gaan zetten. Leuk om op deze manier met mensen in contact te komen en om te merken dat mensen hier heel bereid zijn om mee te denken/werken.

Afgelopen week was het ook weer behoorlijk druk! Maandag eerst de gebruikelijke ‘Monday Morning Meeting’ en ’s middags veel administratieve/computerzaken. Dinsdag naar het Smile House geweest. Woensdag naar Karangasem voor het aanmeten van de gehoorapparaten. Donderdag weer naar het Smile House en vandaag naar het ziekenhuis geweest om een patiënt te bezoeken, die achteraf niet opgenomen kon worden, omdat er heel veel mensen met Dengue opgenomen waren.
Vandaag is het inmiddels alweer vrijdagavond. Weekend zou je denken, maar niets is minder waar. Morgenochtend vertrekken we om 06.00 uur naar het noorden van Bali om een bezoek te brengen aan baby Wayan. We gaan kijken of de grond waar zij op wonen ook daadwerkelijk hun eigen bezit is. Vader heeft namelijk al verschillende stukken grond verkocht om de medische hulp te kunnen betalen. We gaan morgen met deskundigen naar hen toe en navragen bij het hoofd van die regio van welk stuk grond de ouders van baby Wayan de eigenaar zijn. Mocht de grond nog eigen bezit zijn, dan willen we (zo snel mogelijk) een stenen huis voor het gezin laten plaatsen, zodat baby Wayan niet meer in een vies en door de rook bedwelmd hutje hoeft te liggen/leven. Er is inmiddels al veel geld opgehaald en wij zullen ook een deel van ons opgehaalde budget gaan gebruiken voor het realiseren van het huis. Mede dankzij alle mensen die gedoneerd hebben, zal baby Wayan een betere toekomst tegemoet gaan. We zullen jullie op de hoogte houden van de vorderingen.

Na al deze drukte hebben we zondag een hele leuke dag voor de boeg. We zijn door Wayan (onze vaste chauffeur wanneer we een lange afstand af moeten leggen) en zijn vrouw uitgenodigd om een ceremonie bij te wonen. We hebben al traditionele kleding gepast en deze wordt op dit moment op maat gemaakt. We kijken er ontzettend naar uit en zijn heel blij en dankbaar dat we de cultuur van zo dichtbij mee mogen maken.

Wordt vervolgd!

Bijzondere en ontroerende eerste week!

Beste lezers,

Door alle drukte en indrukken van de eerste week is het er nog niet van gekomen om iets te plaatsen, maar nu is het dan eindelijk zover. Ons eerste verhaal op de weblog!

Inmiddels verblijven wij al een week in Indonesië. Wat een belevenis om zo ver van huis te zijn met de gedachte dat we hier nog minimaal een half jaar zullen verblijven. In deze eerste week hebben we al veel indrukwekkende en bijzondere dingen meegemaakt.

Deze eerste week was gelijk een soort introductieweek. We hebben kennis gemaakt met een aantal mensen/organisaties waar we de komende maanden veelvuldig contact mee zullen hebben en hebben het Smile House bezocht. Daar zullen we de komende maanden regelmatig met kinderen aan de slag gaan. Verder zijn we op outreach geweest in Karangasem, hebben een patiënt opgehaald in Kubu en hebben een eerste operatieronde meegemaakt in het (pas geopende) Bali Med Hospital.

Afgelopen dinsdag hebben we samen met Syta (de voorzitter van Stichting Kolewa), Peter (de man van Syta) en Jet (een andere vrijwilliger die hier tot 1 april verblijft) het Smile House bezocht. Daar hebben we kennisgemaakt met Tata en Santi, de belangrijkste medewerkers van Yayasan Senyum (zo wordt het Smile House in Indonesië genoemd). In het Smile House worden kinderen en volwassenen opgevangen die een operatie achter de rug hebben. Zij krijgen hier regelmatig spraaktherapie en informatie om het herstel na hun operatie te bevorderen. Na een rondleiding en een eerste kennismaking met enkele patiënten hebben we afgesproken dat we donderdag een spraaktherapie bij zullen gaan wonen. Deze spraaktherapie hebben we inmiddels bijgewoond en het was mooi en bijzonder om te zien hoe Tata de kinderen en ouders op een enthousiaste manier oefeningen laat doen. Daarnaast zijn de mensen in het Smile House aanwezig, maar doen maar weinig activiteiten. We hebben inmiddels al enkele leuke ideeën om het verblijf van deze mensen leuker en beter te maken. Hier zullen we de komende weken mee aan de slag gaan. Aanstaande dinsdag zullen wij in de middag weer naar het Smile House vertrekken met een aantal leuke activiteiten.

Woensdag 14 januari zijn we samen met Syta, Peter en Jet vertrokken richting Karangasem. Karangasem is een gebied in het noordoosten van Bali. Een rit van zo’n 2 uur met de Medicar bracht ons bij de kraamkliniek van Putu. Een vrouw van onschatbare waarde voor deze omgeving met een kraamkliniek aan huis. Zij brengt kinderen ter wereld in een (voor deze begrippen) schone ruimte en ontvangt van de overheid zo’n € 4,- per bevalling. De stichting ondersteunt haar door bijvoorbeeld plastic handschoenen aan te schaffen. Via Putu komt de stichting te weten wanneer er nieuwe ‘potentiële’ patiënten zijn geboren. Nadat we Putu hebben opgehaald rijden we verder naar een baby van een week oud. Dit kindje is ter wereld gekomen met een hazenlip en zal over een aantal weken hopelijk sterk genoeg zijn om een operatie te kunnen ondergaan. We bezoeken het kindje en de hele familie verzamelt zich om ons heen. Putu controleert de baby en geeft aan dat de ouders het kind goed moeten blijven verzorgen, zodat hij over 3 maanden groot/zwaar genoeg is voor de operatie. Kinderen moeten namelijk minimaal 3 maanden oud en 5 kilogram zwaar zijn om een (eerste) operatie aan de schisis te kunnen ondergaan. Na dit bezoek zijn we verder gereden met de Medicar naar een afgelegen gebied. Na veel hobbels, bobbels, kuilen en modderwegen komen we aan bij een klein houten hutje. In dit hutje ligt een klein baby’tje op een kleedje. Als wij het jongetje zien liggen, verwachten wij dat hij zo’n 2/3 maanden is, maar dan vertelt Syta dat hij inmiddels al ruim 7 maanden is. Door onvoldoende/minder gezonde voeding is hij nog niet groot genoeg voor de operatie. Ruim 7 maanden en nog geen 5 kilogram… Ongelooflijk! Daarnaast zijn de omstandigheden van het hutje waar baby Wayan (zo heet het baby’tje) in ligt erbarmelijk. In het hutje wordt een klein vuurtje brandende gehouden en na 10 minuten in het hutje stappen wij naar buiten om even wat frisse lucht in te ademen. Baby Wayan ligt bijna 24 uur per dag in dit hutje. Ouders krijgen de opdracht om hem meer frisse lucht te bieden. De stichting is inmiddels aan het kijken naar de mogelijkheden om deze familie een stenen huis te kunnen bieden. Zo’n stenen huis zorgt ervoor dat baby Wayan in ieder geval niet meer in de rook ligt en dat er voor de hele familie (vader, moeder en 4 kinderen) betere leefomstandigheden ontstaan. Zo’n stenen huis zou binnen 4 – 6 weken gerealiseerd kunnen worden, maar kost zo’n 3000 euro. De stichting gaat kijken in hoeverre dit haalbaar is. Vervolgens rijden we door de bergen naar ons volgende adres. We brengen een bezoek aan 2 patiënten die reeds een operatie gehad hebben. Een jongen die een schisis operatie heeft ondergaan en een jongeman die een oogoperatie heeft gehad. Deze laatste is zijn hele leven blind geweest en zat alleen maar bij het huis. Na de operatie kan hij weer een beetje zien en tijdens ons bezoek moest hij nog van het rijstveld gehaald worden, omdat hij daar aan het werk was. Bij deze jongens hebben we vitaminepillen achtergelaten. We hebben nog een kort bezoekje gebracht aan Komang, een jongen die inmiddels al enkele operaties heeft gehad om zijn voeten recht te laten zetten. Hij is inmiddels uit het gips en heeft aangepaste schoenen en kan hopelijk over een tijdje weer 'normaal' lopen. Na dit bezoek zijn we weer met de Medicar terug gaan rijden. Een eerste kennismaking met de outreach heeft gelijk al veel indruk op ons gemaakt. Een indruk die ons nogmaals duidelijk heeft gemaakt hoe belangrijk het werk is wat we (zullen gaan) doen: van levensbelang!

Donderdag 15 januari zijn we met het team naar het Smile House vertrokken. Daar hebben we, zoals al eerder vermeld, een eerste ‘speech therapy’ bijgewoond en hebben we kunnen zien hoe de patiënten daar aan deelnemen. Onze ‘voorgangers’ Emma & Elisa (studenten logopedie uit Nederland) hebben een informatieboekje gemaakt met belangrijke informatie en oefeningen. Daarnaast heeft de stichting tasjes gemaakt met materialen die gebruikt dienen te worden wanneer de kinderen weer thuis zijn. Dit tasje wordt samen met Tata uitgepakt en er wordt voorgedaan wat er met de materialen gedaan kan/moet worden. Het boekje wordt stapsgewijs doorgenomen en tussendoor worden enkele oefeningen gedaan. Tata is een hele leuke en bevlogen vrouw en betrekt iedereen goed bij de les. De kinderen en ouders hebben plezier in wat ze doen. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat het bijna de enige groepsactiviteit is. Na het bijwonen van deze therapie hebben we meteen al enkele ideeën om de ‘daginvulling’ van de patiënten zinvoller en leuk(er) te maken. Na de les complimenteren en bedanken we Tata dat we mochten meekijken en bespreken we wat onze rol in het Smile House kan/zal zijn. We krijgen min of meer de vrije hand om na te denken over hoe we iets voor het Smile House kunnen beteken. Dat voelt goed en we hebben inmiddels al een aantal activiteiten op papier gezet om volgende week mee te kunnen beginnen.

Zaterdag 17 januari stond onze wekker al om 03.50 uur, want om 04.30 uur zouden we met Wayan (de chauffeur van de stichting) naar Kubu (een plaats in het noorden van Bali) vertrekken om ons eerste patiëntje op te halen. Dit was een rit van ruim 2,5 uur. We vertrokken wederom richting Karangasem en zijn vervolgens langs de westkant van Mount Agung (de hoogste berg/vulkaan op het eiland) gereden om daarna aan te komen in Kubu. Daar hebben we het meisje (Novi) opgehaald en zijn we met haar en een deel van de familie vertrokken naar het Bali Med Hospital in Karangasem. Het ziekenhuis is net een week open en dit wordt de eerste operatieronde voor kinderen met een schisis. Het meisje dat wij hebben opgehaald is als 4^e (van de 8) aan de beurt. We komen aan in het ziekenhuis en geven haar een knuffel (hondje) die we hebben meegekregen van Jet (de knuffel is gemaakt door haar moeder). Novi vindt het hondje erg interessant en bekijkt en betast de knuffel aandachtig. Een eerste onderzoek door de arts zorgt ervoor dat ze in huilen uitbarst. Ze zit bij haar oma op schoot en Laura en de oudere zus (ongeveer 14 jaar) proberen haar te kalmeren. Nadat de arts weg is, wordt ze langzaam weer wat rustiger. Na een uur in de eerste onderzoekskamer worden we verzocht om naar de tweede verdieping te gaan. Daar is een kamer waar ze op bed kan liggen en wachten op de operatie. We zitten samen met de familie (oma, vader, broer, zus en het meisje) op de kamer. De zus spreekt een beetje gebrekkig Engels en de rest van de familie geen woord. We spelen wat spelletjes op de tablet (Novi vindt het reuze interessant) en Maurice doet wat kaarttrucjes. Ze snapten er niks van! Dan wordt Novi gehaald voor de operatie. De oma en broer mogen mee naar de operatiekamer (OK) tot ze onder narcose wordt gebracht. Dan begint het lange wachten. Inmiddels zijn Syta, Peter, Tata en Santi aangekomen in het ziekenhuis. Omdat het een nieuw (private) hospital is, zullen Tata en Santi enkele zaken bespreken om te kijken of er op lange termijn een soort samenwerkingsverband met het ziekenhuis kan ontstaan. Op een gegeven moment worden we uitgenodigd om met het chirurgisch team te gaan eten. De operaties zitten erop en er staat een rijsttafel klaar. We eten letterlijk in de (toegangs)hal naar de OK. Enkele patiënten liggen nog te ontwaken uit de narcose. Als we ons eten op hebben, komen er 2 verplegers de hal in gelopen. De één draagt Novi op haar arm en de ander draagt het infuus. Ze ziet ons zitten en begint meteen te kreunen en strekt haar armen uit naar Laura. Overdonderd door dit alles steekt Laura haar armen uit en we vragen of dit kan/mag. De artsen zeggen dat het goed is en het Novi stort zich vol vertrouwen tegen Laura aan en slaat haar armen om haar heen. Ontroerend, bijzonder, waardevol, emotioneel, … Woorden schieten op zo’n moment tekort!

Dit is (onder andere) waar we alles in Nederland voor hebben opgegeven!

Dit is wat we willen bereiken!

Dit is het verschil dat wij hier kunnen maken!

Mede dankzij alle lieve mensen in Nederland die ons op welke manier dan ook hebben gesteund.

Namens ons en onder andere Novi: BEDANKT!

Nog 27 dagen...

15 december 2014

Alweer een maand gevorderd in onze voorbereidingen. Per 1 december zijn we gestopt met werken, zodat we ons nu volledig kunnen richting op de voorbereidingen voor ons vertrek en vrijwilligerswerk. Wat is het gaaf om al zoveel bezig te zijn met ons werk voor Stichting Kolewa! We beleven er heel veel plezier aan.

Op zaterdag 29 november hebben we actie mogen voeren op sportpark De Kooltuin van Fc Rijnvogels en sportcomplex De Krom van v.v. Katwijk. We zijn deze clubs erg dankbaar voor hun betrokkenheid, gastvrijheid en de publiciteit die zij ons hebben gegeven op hun websites. Zie de onderstaande links:

Artikelen v.v. Katwijk:

http://www.vvkatwijk.nl/actueel/artikel/4148

http://www.vvkatwijk.nl/actueel/artikel/4156

Artikelen Fc Rijnvogels:

http://www.fcrijnvogels.nl/nieuws/3867-ex-lid-maurice-varkevisser-gaat-nieuwe-toekomst-tegemoet.aspx
http://www.fcrijnvogels.nl/nieuws/3905-bedankje.aspx

Fc Rijnvogels speelde thuis tegen Zwaluwen en v.v. Katwijk speelde thuis tegen SHO. De hele dag hebben wij op en neer gereden tussen beide clubs om op die manier zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. Vrijdagavond zijn we al naar Rijnvogels gegaan om de hele Kooltuin vol te hangen met onze posters en spaarblikken neer te zetten bij het kaartjesloket en op meerdere plekken op de bar. Mensen konden niet meer om ons heen! Zaterdagochtend heeft Maurice dit ook gedaan bij v.v. Katwijk en vlak voor de wedstrijd kon het echte werk beginnen. We hebben toen eerst bij de ingang gestaan van Fc Rijnvogels. Gewapend met onze grootste poster en beiden een spaarblik in ons hand spraken we iedereen aan die binnenkwam: ‘Goedemiddag! Heeft u iets over voor Stichting Kolewa? Hartelijk dank!’. Daar hebben we al flink wat mee opgehaald! Helemaal voldaan met onze goed gevulde blikken, maar versteend van de kou, liepen we naar de auto om naar v.v. Katwijk te vertrekken. Tijdens de eerste helft van de wedstrijd zijn we opgewarmd in de business club om vervolgens het publiek van v.v. Katwijk te tackelen bij de ingang van de kantine. Na de wedstrijd mochten we een praatje houden in de business club van v.v. Katwijk om ons doel toe te lichten. Daarna zijn we rondgegaan met onze spaarblikken en hebben we met veel mensen gepraat. We waren elke keer erg blij verrast om te merken hoe betrokken mensen zijn. Tot slot zijn we terug naar Fc Rijnvogels gegaan om ook daar in de business club contacten te leggen met mensen en hebben we ook in de kantine ons gezicht laten zien.

Eenmaal thuis was het spannende moment daar: hoeveel geld zouden we opgehaald hebben?! De spaarblikken konden niet open en dus hebben we met grof geweld de blikken moeten openen met een groot mes. Na de blikken te hebben geleegd en het geld in een bergje op de tafel lag, kon het tellen beginnen!

Tot onze grote verbazing hebben we het waanzinnige bedrag van bijna €1000,- opgehaald! Een ontzettend fijne en welkome aanvulling op ons Kolewa budget. Wat kunnen we hier veel mooie en betekenisvolle dingen van gaan doen! We zijn alle mensen die hieraan bijgedragen hebben ontzettend dankbaar!

11 januari 2015 vertrekken Maurice & Laura voor vrijwilligerswerk naar Indonesië

Hi there!

Leuk dat je komt kijken op onze weblog. Hier zullen we iedereen op de hoogte houden van alle ontwikkelingen/verhalen/avonturen tijdens ons vrijwilligerswerk in Indonesië voor Stichting Kolewa.

De afgelopen weken/maanden zijn we al druk beziggeweest met de voorbereidingen. We hebben onze tickets(enkele reis)geboekt, een goede verblijfplaats gevonden en hebben regelmatig contact met de voorzitter en andere bestuursleden van Stichting Kolewa. Verder hebben we veel poster(s), flyer(s) en filmpjes gemaakt om ons project de komende weken te kunnen gaan promoten om zoveel mogelijk donaties te mogen ontvangen.

Via de volgende link kom je bij een filmpje op YouTube en kom je meer te weten over wat wij zullen gaan doen: http://m.youtube.com/watch?v=jZ7kMvdOL8A

Vanaf deze plek zullen we alle geïnteresseerden op de hoogte houden van wat wij aan de andere kant van de wereld aan het doen zijn en meemaken.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor de mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We wensen een ieder veel plezier met het lezen van onze weblog en laat gerust af en toe een berichtje achter!

Maurice & Laura